Ludzie myśleli, że te zwierzęta wymarły. Rzeczywistość okazała się inna
Lata temu uznano, że gatunki te wyginęły. Dopiero po czasie okazało się, że to pomyłka.
Tygrysy szablozębne, mamuty czy dinozaury – większość osób bez problemu wymieni choć kilka gatunków zwierząt, które lata temu wymarły, pozostawiając po sobie jedynie szczątki.
Nie każdy jednak wie, że przez wiele lat ludzkość myślała, że pewne stworzenia nie stąpają już po ziemi, mimo że rzeczywistość okazała się zupełnie inna.
Gatunki, które „zmartwychwstały”
Takahe południowy
Takahe południowy to jeden z najrzadszych gatunków ptaków na świecie. Jest to nielot z rodziny chruścieli, który obecnie zamieszkuje Park Narodowy Fiordland na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii.
Gatunek został uznany za wymarły, ponieważ w 1898 roku znaleziono łącznie 4 osobniki i uznano, że są to ostatnie żyjące okazy.
Wiele lat później, bo w 1948 roku, Geoffrey Orbell odkrył w Alpach Południowych małe, nieznane dotychczas jezioro, przy którym – jak się potem okazało – żyją wspomniane zwierzęta. Kilkuosobowa wyprawa działająca później w tym terenie oszacowała, że znajduje się tam około 250-300 osobników wspomnianego gatunku.
Dziś Takahe południowy żyje pod ochroną i jest skrajnie zagrożony wyginięciem.
Wąż nocny
Hypsiglena unaocularus, powszechnie znany jako wąż nocny, to gatunek małego gada z rodziny połozowatych, który występuje endemicznie dla wyspy Clarion. Początkowo opisany na podstawie pojedynczego okazu znalezionego przez Williama Beebe w 1936 roku. W ciągu następnych kilku dekad naukowcy nie byli w stanie wykryć żadnych śladów tego węża podczas badań terenowych.
Tutaj sytuacja jest jeszcze dziwniejsza niż w przypadku takahe. W 1955 r. Bayard Brattstrom zasugerował, że być może oryginalny okaz pochodził z samego Meksyku i dane przekazane przez Beebe’a były błędne. Wąż nocny z Clarion nie został oficjalnie uznany za gatunek wymarły, ale za taki, który nigdy nie istniał.
W 2013 roku zespół naukowców zidentyfikował 11 węży, które pasowały do oryginalnego opisu gatunku. Przeprowadzono analizy morfologiczne i testy DNA, po czym w pewnym sensie ponownie odkryto wspomniany gatunek.
Wyrak karłowaty
Wyrak karłowaty to gatunek naczelnego ssaka o charakterystycznym wyglądzie. Jest to najmniejszy przedstawiciel swojej rodziny, o połowę mniejszy od wyraka filipińskiego.
Gatunek został opisany po raz pierwszy w 1921 roku przez zoologów Gerrita Smitha Millera i Neda Hollistera. Niedługo potem uznano go za wymarłego.
Wiele lat później, bo w 2000 roku, indonezyjscy naukowcy przypadkowo zabili jednego wyraka podczas łapania szczurów. Dopiero w 2008 roku oficjalnie „przywrócono” gatunek do życia, ponieważ schwytano wtedy trzech osobników: samicę i dwóch samców.
To pozwoliło lepiej opisać główne cechy wyraka karłowatego, by świat mógł poznać to niezwykle rzadkie i zagrożone wyginięciem zwierzę.
Pekarczyk czakoański
Przykładem kolejnego gatunku, który uchodził za wymarły, jest pekarczyk czakoański, ssak z rodziny pekariowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju pekarczyk.
Został po raz pierwszy opisany w 1930 roku na podstawie skamieniałości, dlatego też początkowo uważano go za gatunek wymarły. Po ponad 40 latach, w 1971 roku odkryto, że zwierzę nadal żyje w regionie Chaco, w argentyńskiej prowincji Salta.
Kolczatka długodzioba
Historia kolczatki długodziobej jest niezwykle ciekawa. Zwierzę to uważane jest za żywą skamielinę, ponieważ żyło na Ziemi jeszcze w czasach dinozaurów. Kolczatki, oprócz dziobaków, są jedynymi ssakami składającymi jaja.
Kolczatka długodzioba widziana była po raz ostatni w 1961 roku, dlatego przez długi czas uważano ją za wymarłą. Całkiem niedawno, ponieważ w drugiej połowie 2023 roku, nastąpił wielki przełom: badacze z Oxford University uchwycili wspomniany gatunek na nagraniu. Mimo że film był bardzo krótki, to wystarczył jako dowód, że wspomniany ssak wcale nie wyginął.
Wszystkie te historie pokazują, że być może jest więcej gatunków, które zostały zaklasyfikowane jako wymarłe, mimo że tak naprawdę kryją się gdzieś w trudnodostępnych częściach świata.
